Turgut UYAR 4 Ağustos 1927 yılında Ankara’da doğmuş Türk şairlerimizdendir. Bir çok eseri bulunan Turgut UYAR’ın Bir Şiirden, Dünyanın En Güzel Arabistanı ve Göğe Bakma Durağı adında eserleri bulunmaktadır. Turgut Uyar 22 Ağustos 1985 yılında İstanbul’da hayatını kaybetmiştir. Sayfamızda Turgut UYAR’ın en güzel sözlerini bir araya getirdik. Beğendiğiniz sözleri sosyal medya hesaplarınız dan paylaşabilirsiniz.

Turgut Uyar’dan Kalbe Dokunan Aşk Sözleri

Cümbür cemaat aşka abanıyoruz.

Senin bir yönün var orda durur yaşarım!

Zamansız gelme elim kolum dağınıksa sarılamam!

Bozuk bir saattir yüreğim, hep sende durur.

Düşünüyorum da biz, büyüyerek çocukluk etmişiz.

Sevgim acıyor. Kimi sevsem, kim beni sevse.

Ne yapalım bari bağışlayalım birbirimizi.

Toprak, sevdiklerimizi aldığı için mi böyle güzel kokar?

Eylül toparlandı gitti işte ekim falan da gider bu gidişle.

Ancak durursa anlaşılır saatin kaç olduğu.

Hiçbir şey umurumda değil diyorum aşktan ve umuttan başka.

İnsan en çok sabahları arar sevdiği kadını.

Gün gelir herkes sevdiğini anlar kaşla göz arasında.

Sana diyeceğim şu ki küçüğüm; büyüme! Hayat seni de mahveder.

Belki yağmura da gerek kalmazdı, insanlar bu kadar kirli olmasaydı.

Sana olmayan özlem bir şeye benzemiyor.

Hayatın kutlu olsun sevgilim ki sana değişe değişe aktım.

Hâlbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta, Her şey naylondandı o kadar.

Biliyoruz neyi bölüştüğümüzü. Konuşmasak da.

Başının o ağrısı beni görüncedir. Bana baktıkça yalnızlığın geliyor aklına.

Bir yağmur yağsa da, beraber ıslansak.

Herkes ne zaman ölür? Elbet gülünün solduğu akşam.

Şimdi otobüs gelir biner gideriz dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç.

Ve oturuldu bir takım şeyler söylendi. İmla kurallarıyla mutsuzluk üstüne.

Belki de asıl ustalık budur; her zaman acemi olmayı bilmek.

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım. Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum.

Sen nereye ben oraya adım adım. İnsan sevdikçe iyileşiyor, artık anladım.

Yüz dilde seni seviyorum desen ne fayda. Bir dilde adam gibi sevmedikten sonra.

Unutulmaz Şair Turgut UYAR’dan Dokunaklı Sözler

Bir insan birini yalnızken hatırlıyorsa sevmemiştir, ansızın aklına getirip yalnızlaşıyorsa. İşte o zaman sevmiştir.

Kadınları mutlu etmenin 20 yolu’ diye bir sürü gereksiz haber çıkıyor. Tek maddede açıklıyorum: dürüst olun, yeter.

Az sözle çok şey anlatacaksın. Seni seviyorum diyeceksin sadece ama öyle her zaman değil, yalnızca hissettiğinde.

Tel cambazı istiyordu ki dünya istediği gibi olsun. Bile bile aldanmaya vardırıyordu işi. Ama olmuyordu kendisi vardı.

Herkes bıraksın senin için ölürüm laflarını. Önce kendiniz için yaşamayı öğrenin, sonra başkası için ölürsünüz.

Kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde, kaç kilo çekerdi yalnızlık. Kaç kere ezildim altında yaz yağmurlarının.

Her kadın hoşlandığı adamın soyadını aldığında nasıl durur diye içinden söylemiş ya da bir yerlere yazmıştır.

Her şeyden biraz kalır diyor birileri, çoğulluk haklılıktır. Kavanozda biraz kahve, kutuda biraz ekmek, insanda biraz acı.

Ben aslında her şeyi sonradan öğrendim. Herkes herkesi sonradan öğrenirmiş; bunu da sonradan öğrendim.

Bazen sadece onun sende bıraktığı izleri özlersin, her şarkıda ayrı bir hatıra saklıdır san ki; istesen de silemezsin.

Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar şu aranıp duran korkak ellerimi tut bu evleri atla bu evleri de bunları da göğe bakalım.

Biri kurbağa öper, biri yüzyıllarca uyur, biri 7 cüceyle yaşar, biri kuleye kapatılır. Bir masal prensesi olsan bile kadınlık zor.

Hazırladım, hazıra durdum giydirdim gölgemi kuş çığlığı senin bölgen sorma benim bölgemi aşklar telef olur gider sokak köpeği gibi gitsin harcansın bazı şeyler sen dur e mi?

Elbet hep böyle geçmeyecek ömrüm, biliyorum bu çeşit yaşamak, zor. Kim bilir tanrım, kim bilir hangi güzel yerde beni, hangi ölesiye sevda bekliyor?

Ben seni uyuttum, seni karıştırdım, seni şaşırdım bir şeyler akıp akıp giderdi, dünyada başvurduğum bir şeydin, yalnızlığım gibi. Yanında sonsuz durduğum.

Ne o beni kandırmıştı. Ne ben onu baştan çıkarmıştım. İkimizde bildiklerimizin ötesine, bulduklarımızın üstüne çıkmak istemiştik. Bir noksanlığı var sanıyorduk bütün olanların belki. Ama aslında bütünlüklerimize bahaneydik.

Durduğum yer benim değil iken, gidebilecek bir yerimin olmaması ne acı; gidebilecek bir yerim yok iken hala ve inatla durmayışım ne gaflet; nihayetinde olmuyorken yaşıyor olan insanın, yaşıyorken olduğunu bilmemesi bu, bu ne tuhaf bi’ hayret.